เวหาโอบพระพาย

  เวหาโอบพระพาย  ตอนที่1 สัญญา...ที่แปลว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะไม่ลืมตลอดชีวิต

“สัญญานะว่าต่อให้เวลาจะเปลี่ยนไปหรือสถานะเราจะไม่เหมือนเดิมแล้วแต่เราจะกลับมาใช้ชีวิตบั้นปลายด้วยกัน”         “แน่นอนอยู่แล้วสิพระพายคือคนเดียวเท่านั้นนะที่พี่จะแบ่งปันทุกความสุขในชีวิตและตลอดชีวิตด้วย”

ไม่ว่าจะผ่านไปนานกี่ปีบทสนทนานี้ก็ยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจอันบอบช้ำดวงนี้ของฉันเสมอ ใช่แล้วคนที่สัญญากับฉันในวันนั้นเพียงเวลาไม่นานเขาก็หายไปจากฉันเฉยๆ โดยที่ไม่มีคำร่ำลาใด ๆ เขาคือ เวหา ผู้ชายคนเดียวที่ฉันรักและยังคงเป็นเขาตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา

“พระพาย พระพาย โอ๊ย แกจะเดินชนต้นไม้แล้วเนี่ย คิดเรื่องไอ้พี่เวหาอะไรนั่นอีกแล้วใช่ไหม”

เสียงเจื้อยแจ้วจากยาย นิทรา เพื่อนรักของพระพาย พวกเธอสนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมต้นจนตอนนี้ได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกัน และตอนนี้เธอกับเพื่อนรักก็เป็นรุ่นพี่ปี 3 แล้ว

“จะบ้าหรอยายนิ ฉันจะคิดถึงเขาทำไมกัน เวลามันผ่านมานานแค่ไหนแล้วแกก็รู้”

“ก็นั่นดิ เวลามันผ่านมานานแค่ไหนแล้ว ทำไมแกยังไม่ลืมไอ้พี่เวหาอะไรนั่นอีก” …

“ทุกคนๆ รีบไปที่ใต้ตึกคณะเร็ว เห็นอาจารย์ลงไว้ในไลน์กลุ่มว่าวันที่มีข่าวแจ้งนักศึกษาทุกชั้นปีล่ะ” ....

เสียงของ นพ เพื่อนอีกคนของพระพายที่เริ่มมารู้จักและสนิทกันตอนที่ได้เข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัย ได้เข้ามาทันเวลาพอดีก่อนที่พระพายกับนิทราจะได้พูดอะไรกันไปมากกว่านี้

“สวัสดีนักศึกษาทุกคนค่ะ เนื่องจากที่เราทราบกันอยู่แล้วว่าท่านอาจารย์ วิมล ได้ลาคลอดเป็นระยะเวลา 3 เดือน เพราะงั้นอาจารย์ทุกท่านในคณะเราจึงได้ลงความเห็นกันว่าจะเชิญอาจารย์พิเศษมาสอนในรายวิชาของอาจารย์ วิมล ในช่วงที่ลาคลอดนะคะ เชิญ อาจารย์เวหา ทำความรู้จักกับนักศึกษาค่ะ”

หลังจากที่พระพายวุ่นอยู่กับการหาของในกระเป๋า เธอก็ต้องสะดุดกับชื่อของอาจารย์พิเศษ จนต้องเงยหน้าขึ้นดู ใช่แล้ว ใช่เขาจริง ๆ ด้วย ผู้ชายที่อยู่ในใจเธอตลอดมา ...เวหา... ใช่เขาจริง ๆ

“แก! นั่น” เสียงของนิทราเพื่อนรักเธอเอ่ยขึ้น

“สวัสดีครับนักศึกษาทุกคน ผม นายเวหา วัฒนเจริญกิจ จะเข้ามาเป็นอาจารย์พิเศษในรายวิชาของท่านอาจารย์วิมลเป็นระยะเวลา 3 เดือน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

พระพายไม่ได้ฝันไป ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าเธอตอนนี้คือเขาจริง ๆ คำถามมากมายที่เก็บไว้ภายในใจของเธอเป็นเวลาหลายปีเริ่มพรั่งพรูออกมา จนมีหยดน้ำสีใสหล่นร่วงลงจากดวงตาอันร้อนผ่าวของเธอเมื่อใดก็ไม่อาจรู้ได้

“พระพาย! แกไหวไหม” เสียงของนิทราพูดกับเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

“เฮ้ย! พระพายเธอเป็นอะไร ไอ้นิแกทำอะไรพระพายของฉันเนี่ย” นพ พูดด้วยน้ำเสียงตกใจเมื่อเห็นน้ำสีใสที่เต็มเรือนแก้มของเพื่อนที่เขาแอบหลงรักเหลือเกิน

“แกจะบ้าหรอไอ้นพ ฉันก็ยืนอยู่กับแกเนี่ยจะไปทำอะไรพระพายแกตอนไหนฮึ” นิทราพูดพร้อมกับทำหน้างอใส่นพ  แต่ก็ไม่วายที่จะหันมาหาพระพายแล้วดึงแขนเธอให้ออกมาจากตรงนั้น

“พระพาย พระพาย สติเว้ยแก สติ” นิทราพูดพร้อมกับเขย่าตัวเพื่อนรัก ให้ฉันตอบกลับอะไรเขาบ้าง

“อ้อ อืม ฉันโอเคแก ไม่เป็นไร” พระพายตอบนิทราไปแบบนั้นทั้งที่ภายในใจของเธอปวดร้าวเหลือเกิน เวหา เขาหายไปไหนมา แล้วทำไมตอนนี้เขาถึงมาอยู่ตรงนี้ มาเป็นอาจารย์พิเศษของเธอ แล้วที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นกับเขา เขาหายไปโดยที่ไม่บอกลาเธอสักคำ ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับตัวเขาหายไปทั้งหมดไม่ต่างอะไรกับบุคคลสาบสูญ...